و عشيره خود و حتى در ميان مردم مكه داشت، به ملاحظه شجاعت فوق العاده حمزه از نشان دادن عكس العمل خود دارى كرد.

سپس حمزه به سراغ پيامبر ص آمد و اسلام را پذيرفت و از آن روز رسما به عنوان يك افسر رشيد اسلام، تا واپسين دم عمر، از اين آئين آسمانى دفاع مى‌كرد.

آيه فوق در باره اين حادثه نازل گرديد و وضع ايمان حمزه و پافشارى ابو جهل را در كفر و فساد مشخص ساخت.

از بعضى روايات نيز استفاده مى‌شود كه آيه در مورد ايمان آوردن عمار ياسر و اصرار ابو جهل در كفر نازل گرديده است و در هر حال اين آيه همانند آيات ديگر قرآن اختصاص به مورد نزول خود ندارد و داراى مفهوم وسيعى است كه در مورد هر مؤمن راستين، و هر بى ايمان لجوج، صادق است.

تفسير: ايمان و روشن‌بينى:

ارتباط اين آيات با آيات قبل از اين نظر است كه در آيات گذشته اشاره به دو دسته: مؤمن خالص و كافر لجوج كه نه تنها ايمان نمى‌آورد بلكه براى گمراه ساختن ديگران نيز سخت مى‌كوشد، شده بود، در اينجا نيز با ذكر دو مثال جالب و روشن وضع اين دو طايفه مجسم گرديده است.

نخست اينكه افرادى را كه در گمراهى بوده‌اند، سپس با پذيرش حق و ايمان تغيير مسير داده‌اند تشبيه به مرده‌اى مى‌كند كه به اراده و فرمان خدا زنده شده است (أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ‌).

كرارا در قرآن" مرگ" و" حيات" به معنى مرگ و حيات معنوى، و كفر و ايمان، آمده است و اين تعبير به خوبى نشان مى‌دهد كه ايمان يك عقيده‌