با اينكه معمولا همه جا با بشارت همراه است- به خاطر اين است كه سخن در برابر افراد لجوجى بوده كه اصرار در مخالفت داشته‌اند.

ضمنا با ذكر كلمه" و من بلغ" (تمام كسانى كه اين سخن به آنها مى‌رسد) رسالت جهانى قرآن و دعوت عمومى و همگانى آن را اعلام مى‌دارد، در حقيقت تعبيرى از اين كوتاهتر و جامعتر براى اداى اين منظور تصور نمى‌شود و دقت در وسعت آن مى‌تواند هر گونه ابهامى را در مورد عدم اختصاص دعوت قرآن به نژاد عرب و يا زمان و منطقه خاصى برطرف سازد. جمعى از دانشمندان از تعبيراتى مانند تعبير فوق مسئله خاتميت پيامبر را نيز استفاده كرده‌اند، زيرا طبق تعبير بالا پيامبر مبعوث بوده به تمام كسانى كه گفتارش به آنها مى‌رسد و اين شامل تمام كسانى مى‌شود كه تا پايان اين جهان به دنيا قدم مى‌گذارند.

از احاديثى كه از طرق اهل بيت ع وارد شده چنين استفاده مى‌شود كه منظور از ابلاغ قرآن تنها به اين نيست كه عين متن آن به اقوام ديگر برسد حتى وصول ترجمه‌هاى آن به زبانهاى ديگر نيز در مفهوم آيه وارد است.

در حديثى از امام صادق نقل شده كه درباره آيه فوق سؤال شده، حضرت فرمود:"

بكل لسان‌

" [1] يعنى به هر زبان كه باشد.

ضمنا يكى از قوانين مسلم اصول فقه كه قاعده" قبح عقاب بلا بيان" است نيز از آيه فوق استفاده مى‌شود.

توضيح اينكه در اصول فقه اثبات شده است ما دام كه حكمى به كسى نرسد در برابر آن مسئوليتى ندارد (مگر اينكه در فرا گرفتن حكم كوتاهى كرده باشد) آيه فوق نيز مى‌گويد آنهايى كه سخن من به آنها برسد، در برابر آن مسئوليت دارند و به اين ترتيب كسانى كه بدون تقصير به آنها ابلاغ نشده باشد مسئوليتى ندارند.

[1] تفسير برهان، نور الثقلين جلد 1 صفحه 707 ذيل آيه.