مى‌ورزند، بلكه ديگران را نيز به آن دعوت مى‌كنند (الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ‌).

علاوه بر اين سعى دارند آنچه را كه خدا به آنها مرحمت كرده، مخفى كنند، مبادا افراد اجتماع از آنها توقعى پيدا كنند (وَ يَكْتُمُونَ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‌).

سپس سرانجام و عاقبت كار آنها را چنين بيان مى‌كند كه ما براى كافران عذاب خوار كننده‌اى مهيا ساخته‌ايم (وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ عَذاباً مُهِيناً) شايد سر اين تعبير آن باشد كه" بخل" غالبا از كفر سرچشمه مى‌گيرد، زيرا افراد بخيل، در واقع ايمان كامل به مواهب بى‌پايان پروردگار و وعده‌هاى او نسبت به نيكوكاران ندارند، فكر مى‌كنند كمك به ديگران آنها را بيچاره خواهد كرد.

و اينكه مى‌گويد: عذاب آنها خوار كننده است براى اين است كه جزاى" تكبر" و" خود برتربينى" را از اين راه ببينند.

ضمنا بايد توجه داشت كه بخل منحصر به امور مالى نيست، بلكه گرفتگى در هر نوع موهبت الهى را شامل مى‌شود، بسيارند كسانى كه در امور مالى بخيل نيستند ولى در علم و دانش و مسائل ديگرى از اين قبيل بخل مى‌ورزند! در آيه دوم به يكى ديگر از صفات متكبران خود خواه اشاره كرده، مى‌فرمايد:

وَ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ رِئاءَ النَّاسِ وَ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ ...:

" آنها كسانى هستند كه اگر انفاقى مى‌كنند به خاطر تظاهر و نشان دادن به مردم و كسب شهرت و مقام است، و هدف آنها خدمت به خلق، و جلب رضايت خالق، نيست به همين دليل در موارد انفاق پايبند استحقاق طرف نيستند، بلكه دائما در اين فكرند كه چگونه انفاق كنند تا بيشتر بتوانند از آن بهره‌بردارى به سود خود نموده، و موقعيت خود را تثبيت كنند، زيرا آنها ايمان به خدا و روز رستاخيز ندارند، و به همين جهت در انفاقهايشان انگيزه معنوى نيست، بلكه انگيزه آنها