ولى روشن است كه اين معنى به هيچ وجه با آيه فوق نمى‌سازد زيرا آيه فوق اين دو دسته را از يكديگر جدا كرده و در برابر هم قرار داده است و پرهيز از يكى را موجب بخشودگى ديگرى مى‌شمارد (دقت كنيد).

ولى اگر به معنى لغوى" كبيره" بازگرديم، كبيره هر گناهى است كه از نظر اسلام بزرگ و پر اهميت است، و نشانه اهميت آن مى‌تواند اين باشد كه در قرآن مجيد، تنها به نهى از آن قناعت نشده، بلكه به دنبال آن تهديد به عذاب دوزخ گرديده است، مانند قتل نفس و زنا و رباخوارى و امثال آنها، و لذا در روايات اهل بيت ع مى‌خوانيم:

الكبائر اللتى اوجب اللَّه عز و جل عليها النار

:" گناهان كبيره گناهانى است كه خداوند مجازات آتش براى آنها مقرر داشته است" [1] مضمون اين حديث از امام باقر ع و امام صادق ع و امام على بن موسى الرضا ع نقل شده است.

و بنا بر اين بدست آوردن گناهان كبيره و شناخت آنها با توجه به ضابطه فوق كار آسانى است، و اگر ملاحظه مى‌كنيم، در پاره‌اى از روايات تعداد كبائر، هفت و در بعضى بيست و در بعضى هفتاد، ذكر شده منافات با آنچه در بالا گفته شد ندارد، زيرا در حقيقت بعضى از اين روايات اشاره به گناهان كبيره درجه اول و بعضى به- گناهان كبيره درجه دو و بعضى به همه گناهان كبيره اشاره مى‌كند.

اشكال: [آيا بخشش گناهان صغيره تشويق به گناه نيست؟]

ممكن است گفته شود كه اين آيه مردم را به گناهان صغيره تشويق مى‌نمايد و مى‌گويد: با ترك گناهان كبيره، ارتكاب گناهان كوچك مانعى ندارد!.

پاسخ:

از تعبيرى كه در آيه ذكر شده پاسخ اين ايراد روشن مى‌شود زيرا قرآن مى-

[1]- نور الثقلين جلد اول صفحه 473.