خواهد بود، چرا كه اگر محدوديتى پيدا كند بايد آلوده به عدم گردد، و ذات مقدسى كه هستى از آن مى‌جوشد هرگز مقتضى عدم و نيستى نخواهد بود و چيزى در خارج نيست كه عدم را بر او تحميل كند بنا بر اين، محدود به هيچ حدى نمى‌باشد.

از سوى ديگر دو هستى نامحدود در عالم تصور نمى‌شود، زيرا اگر دو موجود پيدا شود حتما هر يك از آنها فاقد كمالات ديگرى است، يعنى كمالات او را ندارد، و بنا بر اين هر دو محدود مى‌شوند، و اين خود دليل روشنى است بر يگانگى ذات واجب الوجود (دقت كنيد).

2- برهان علمى‌

هنگامى كه به اين جهان پهناور نگاه مى‌كنيم در ابتدا عالم را به صورت موجوداتى پراكنده مى‌بينيم، زمين و آسمان و خورشيد و ماه و ستارگان و انواع گياهان و حيوانات، اما هر چه بيشتر دقت كنيم مى‌بينيم اجزاء و ذرات اين عالم چنان به هم مربوط و پيوسته است كه مجموعا يك واحد منسجم را تشكيل مى‌دهد، و يك سلسله قوانين معين بر سراسر اين جهان حكومت مى‌كند.

هر قدر پيشرفت علم و دانش بشرى بيشتر مى‌شود وحدت و انسجام اجزاى اين جهان آشكارتر مى‌گردد، تا آنجا كه گاهى آزمايش روى يك نمونه كوچك (مانند افتادن يك سيب از درخت) سبب مى‌شود قانون بزرگى كه بر تمام عالم هستى حكومت مى‌كند كشف گردد (همانگونه كه در باره" نيوتن" و" قانون جاذبه" اتفاق افتاد).

اين وحدت نظام هستى، و قوانين حاكم بر آن، و انسجام و يكپارچگى در ميان اجزاى آن نشان مى‌دهد كه خالق آن يكتا و يگانه است.

3- برهان تمانع- (دليل علمى فلسفى)

دليل ديگرى كه براى اثبات يگانگى ذات خداوند ذكر كرده‌اند و قرآن در آيه 22 سوره انبياء الهام‌بخش‌