مى‌خوانيم: وَ كانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً آمِنِينَ‌:" آنها در دل كوه‌ها خانه‌هاى امن مى‌تراشيدند" نظير همين معنى در آيه 149 سوره شعراء نيز آمده، و در آنجا تعبير به بيوتا فارهين شده كه دليل بر آن است آنها در اين خانه‌ها به عيش و نوش و هوسرانى مى‌پرداختند.

بعضى گفته‌اند قوم ثمود نخستين قومى بودند كه بريدن سنگها را از كوه و ايجاد خانه‌هاى محكم در دل كوه‌ها اقدام كردند.

" واد" كه در اصل" وادى" بوده، و به معنى بستر رودخانه، يا محل عبور سيلابها، و گاه به معنى" دره" نيز آمده چرا كه سيلابها از دره‌هايى كه در كنار كوه‌ها است مى‌گذرد.

و در اينجا مناسب معنى دوم يعنى دره‌ها و كوهپايه‌ها است زيرا با توجه به آيات ديگر قرآن كه در باره اين قوم سخن مى‌گويد و در بالا اشاره شد قوم ثمود خانه‌هاى خود را در دامنه كوه‌ها مى‌ساختند، به اين ترتيب كه سنگها را مى‌بريدند و در درون آنها خانه‌هاى امنى ايجاد مى‌كردند [1] در حديثى آمده است كه پيغمبر اكرم ص در غزوه تبوك در مسير خود به شمال عربستان به وادى ثمود رسيد، در حالى كه سوار بر اسب بود، فرمود سرعت كنيد كه شما در سرزمين ملعون و نفرين شده‌اى هستيد [2] بدون شك قوم ثمود نيز در عصر خود تمدنى پيشرفته و شهرهايى آباد داشتند، ولى باز در اينجا به اعداد و ارقامى برخورد مى‌كنيم كه مبالغه‌آميز يا افسانه به نظر مى‌رسد، مثل اينكه جمعى از مفسران نوشته‌اند كه آنها يكهزار و هفتصد شهر ساخته بودند كه همه آنها از سنگ بود!

[1]" با" در" جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ" ظاهرا معنى ظرفيت دارد.

[2]" روح البيان" جلد 10 صفحه 425.