در مرحله بعد اشاره به گياهان و مخصوصا مواد غذايى چهار پايان كرده، مى‌افزايد:" آن كسى كه چراگاه را به وجود آورد و از دل زمين بيرون فرستاد" (وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعى‌).

تعبير به" اخرج" از ماده" اخراج" اشاره به اين است كه گويى همه اينها در دل زمين وجود داشته، و خداوند آنها را بيرون فرستاده، بديهى است تغذيه حيوانات مقدمه‌اى است براى تغذيه انسان، و فايده آن سرانجام به انسانها باز مى‌گردد.

" غثاء" در اصل به معنى گياهان خشكى است كه روى سيلاب قرار مى‌گيرد، همچنين به كفهايى كه روى ديگ در حال جوشيدن پيدا مى‌شود" غثاء" مى‌گويند، و اين تعبير به عنوان كنايه از هر چيزى كه ضايع مى‌شود و بيهوده از دست مى‌رود استعمال مى‌شود، و در آيه مورد بحث به معنى گياهان خشكيده و در هم ريخته است.

" احوى" از ماده" حوه" (بر وزن قوه) به معنى رنگ سبز سير و گاه به معنى رنگ سياه آمده است.

و هر دو به يك معنى باز مى‌گردد، چرا كه رنگ سبز سير همواره متمايل به سياهى است، و اين تعبير به خاطر آن است كه گياهان خشك هنگامى كه روى هم متراكم مى‌شوند تدريجا ميل به سياهى پيدا مى‌كنند.

انتخاب اين تعبير با اينكه در مقام بيان نعمتهاى الهى است ممكن است به يكى از سه علت بوده باشد: