به سوى پستان مادر مى‌كشاند، و اين آمادگى و جاذبه دو جانبه در مسير هدف، در همه موجودات ديده مى‌شود.

خلاصه اينكه: دقت در ساختمان هر موجود و مسيرى را كه در طول عمر خود طى مى‌كند، به وضوح اين حقيقت را نشان مى‌دهد كه برنامه‌ريزى دقيقى دارد، و دست هدايت نيرومندى پشت سر آن است، و آن براى اجراى اين برنامه‌ها كمك مى‌كند، و اين نشانه ديگرى از ربوبيت پروردگار است.

البته در مورد انسان غير از برنامه هدايت تكوينى، نوع هدايت ديگرى وجود دارد كه از طريق وحى و ارسال انبياء صورت مى‌گيرد، و هدايت تشريعى نام دارد، و جالب اينكه هدايت تشريعى انسان نيز در تمام زمينه‌ها مكمل هدايت تكوينى او است.

نظير اين معنى در آيه 50 طه نيز آمده است، آنجا كه موسى ع در مقابل اين سؤال فرعون كه مى‌گويد: پروردگار شما كيست"؟ فَمَنْ رَبُّكُما يا مُوسى‌؟

جواب مى‌دهد: رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى‌ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‌:" پروردگار ما كسى است كه به هر موجودى آنچه را لازمه آفرينش او بود داد، سپس رهبريش كرد".

مفهوم اين سخن در زمان موسى بن عمران يا نزول قرآن گرچه اجمالا معلوم بود، ولى امروز با پيشرفت علوم و دانش بشرى در زمينه شناخت انواع موجودات، مخصوصا جانداران و گياهان، از هر زمان آشكارتر شده است، و هزاران هزار كتاب در زمينه اين" تقدير" و" هدايت تكوينى" نوشته شده، و در عين حال اعتراف مى‌كنند، آنچه هنوز ناگفته مانده به مراتب بيشتر است.