نخست اينكه اين وضع گياهان بازگو كننده فناى دنيا است، و هميشه درس عبرتى براى انسانها محسوب مى‌شود، همان گياهى كه در فصل بهار سرسبز و خرم و با طراوت و نشاط آفرين بود با گذشت چند ماه خشك و بى فروغ و مرده و سياه رنگ مى‌شود، و با زبان حال بيانگر ناپايدارى دنيا و گذشت سريع روزگار است.

ديگر اينكه: گياهان خشكيده هنگامى كه روى هم متراكم مى‌شوند و مى‌پوسند تبديل به نوعى كود طبيعى مى‌شوند كه به زمين قدرت كافى براى پرورش گياهان تازه مى‌دهد.

سوم اينكه بعضى گفته‌اند در اين آيه اشاره‌اى است به مساله پيدايش زغال سنگ از گياهان و درختان، زيرا مى‌دانيم زغال سنگ كه يكى از مهمترين منابع انرژى در كره زمين است، و بشر در زندگى روزمره و صنايع خود از آن استفاده فراوان كرده و مى‌كند، باقيمانده گياهان و درختانى است كه ميليونها سال قبل خشكيده و در زمين دفن شده، و با گذشت زمان متحجر و سياه رنگ گشته است.

بعضى از دانشمندان معتقدند مراتعى كه امروز به صورت زغال سنگ در آمده‌اند حدود دويست و پنجاه ميليون سال قبل روئيده سپس در دل زمين مدفون شده است! اين مراتع بقدرى زيادند كه اگر مصرف فعلى زغال سنگ دنيا را در نظر بگيريم نياز بيش از چهار هزار سال مردم دنيا را تامين مى‌كند [1] البته تفسير آيه به خصوص معنى اخير بعيد به نظر مى‌رسد ولى آيه مى‌تواند معنى جامعى داشته باشد كه هر سه تفسير در آن جمع گردد.

[1] تفسير اخير در كتاب" قرآن بر فراز اعصار" نوشته" ع- نوفل" ترجمه بهرام‌پور آمده است (صفحه 123).