و به آنها كه آيات كتب آسمانى را در برابر پيامبران مى‌گسترانند و نشر مى‌دهند.

و آنها كه با اين عمل حق را از باطل جدا مى‌سازند.

و آنها كه ذكر حق و دستورات او را به انبياء القا مى‌كنند.

3- سوگند اول و دوم ناظر به مساله" بادها و طوفانها" است، و سوگند سوم و چهارم و پنجم را ناظر به نشر آيات حق به وسيله" فرشتگان"، و سپس جدا كردن حق از باطل، و بعد القاء ذكر و دستورهاى الهى به پيامبران، به منظور اتمام حجت و انذار است.

چيزى كه مى‌تواند شاهد بر تفسير سوم باشد اولا جداسازى اين دو دسته از سوگندها در آيات به وسيله" واو" است، در حالى كه بقيه به وسيله" فاء" عطف شده كه نشانه ارتباط و پيوند آنها است.

ثانيا چنان كه خواهيم ديد همه اين سوگندها براى مطلبى است كه در آيه هفتم آمده، يعنى حقانيت و واقعيت رستاخيز و معاد، و مى‌دانيم در آستانه رستاخيز دگرگونى عظيمى در عالم پيدا مى‌شود، طوفانهاى شديد زلزله‌ها و حوادث تكان‌دهنده از يك سو، و سپس تشكيل دادگاه عدل الهى از سوى ديگر كه در آنجا فرشتگان نامه‌هاى اعمال را نشر مى‌دهند، و ميان صفوف مؤمنان و كافران جدايى مى‌افكنند، و حكم الهى را در اين زمينه القا مى‌كنند.

اگر قسمتهاى پنجگانه فوق طبق اين تفسير بيان شود تناسبى با مقسم به يعنى چيزى كه براى آن سوگند ياد شده است خواهد داشت و تفسير اخير از اين نظر برترى دارد.

ذكر در جمله" فَالْمُلْقِياتِ ذِكْراً" يا به معنى علوم و دانشهايى است كه به انبياء القا شده، يا آياتى است كه بر آنها نازل گشته است، و مى‌دانيم در آيات قرآن از خود قرآن تعبير به" ذكر" شده است، چنان كه در آيه 6 سوره حجر