آمده است‌ وَ قالُوا يا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ‌ (دشمنان) مى‌گفتند اى كسى كه ذكر بر تو نازل شده است تو ديوانه‌اى"! تعبير به" الملقيات" به صورت" جمع" با اينكه فرشته وحى يعنى جبرئيل يك فرد بيشتر نبود، به خاطر اين است كه از بعضى از روايات استفاده مى‌شود كه گاه براى نزول آيات قرآن گروه‌هاى عظيمى از فرشتگان جبرئيل را همراهى مى‌كردند، در آيه 15 سوره عبس نيز آمده است‌ بِأَيْدِي سَفَرَةٍ يعنى" آيات قرآنى به دست سفيران الهى (فرشتگان) بر پيامبر اسلام نازل شده است".

بعث و نشور، ثواب و عقاب، حساب و جزا، همه حق است، و ترديدى در آن نيست.

بعضى نيز آن را اشاره به تمام وعده‌هاى الهى، اعم از وعده‌هايى كه به نيكان يا بدان در دنيا، يا در آخرت داده است، ولى آيات بعد نشان مى‌دهد كه منظور فقط وعده قيامت است‌ [1] گرچه در اين آيه استدلالى بر مساله معاد نشده است و تنها به ادعا قناعت گرديده، ولى لطف مطلب اينجا است كه در قسمهاى پيشين مطالبى آمده كه خود از دلائل معاد است، از جمله زنده شدن زمينهاى مرده به وسيله نزول بارانها كه خود نمونه‌اى از صحنه معاد است ديگر نزول تكاليف الهى بر پيامبران و ارسال رسل كه بدون وجود معاد نامفهوم است، خود نشان مى‌دهد كه وعده رستاخيز

[1] عطف با" فاء" نيز اين مطلب را تقويت مى‌كند.