پاسخ اين سؤال را به خوبى مى‌توان از قرائن موجود در آيه فوق و شان نزول آن به دست آورد، هدف آزمايشى بود، براى افراد پر ادعايى كه از اين طريق اظهار علاقه خاصى به پيامبر ص مى‌كردند، معلوم شد اين اظهار علاقه‌ها تنها در صورتى است كه نجوى مجانى باشد، اما هنگامى كه نياز به بذل مقدارى مال داشت خاموش شدند.

از اين گذشته، اين حكم براى هميشه در مسلمانان اثر گذارد، و نشان داد تا ضرورتى نباشد نبايد وقت گرانبهاى پيامبر ص و ديگر رهبران بزرگ اسلامى را با نجوى گرفت، و وسيله ناخشنودى مردم را فراهم ساخت، و در حقيقت كنترلى بود براى نجواها در آينده.

بنا بر اين حكم مزبور از آغاز جنبه موقتى داشته، و پس از آنكه هدف آن تامين گرديد نسخ شد، زيرا ادامه آن نيز مشكلى ايجاد مى‌كرد، چرا كه گاه مسائل ضرورى پيش مى‌آمد كه لازم بود به طور خصوصى با پيامبر ص در ميان گذارده شود، چنانچه حكم صدقه باقى ميماند اى بسا اين ضرورتها از دست مى‌رفت، و افراد يا جامعه اسلامى زيان مى‌ديدند.

به طور كلى در موارد نسخ، حكم هميشه از اول جنبه محدود و موقت داشته، هر چند مردم از اين معنى احيانا آگاه نبوده و آن را هميشگى تصور مى‌كردند.

3- آيا اين فضيلت بود؟

بدون شك على ع در زمره ثروتمندان اصحاب پيامبر ص نبود، زندگى ساده و زاهدانه‌اى داشت، با اين حال براى احترام به اين حكم الهى در همان مدت كوتاه چند بار صدقه داد و مسائل ضرورى را از طريق نجوى با پيامبر ص در ميان نهاد، و چنان كه گفتيم اين مساله در ميان مفسران و ارباب حديث مسلم‌