است.

ولى بعضى با قبول اين موضوع، اصرار دارند فضيلت بودن آن را انكار كنند.

از جمله اينكه مى‌گويند اگر بزرگان صحابه اقدام به اين كار نكردند نيازى به آن نديدند، و يا وقت كافى نداشتند، يا فكر مى‌كردند مبادا باعث ناراحتى فقرا و وحشت اغنيا گردد! بنا بر اين فضيلتى براى على ع محسوب يا موجب سلب فضيلتى از ديگران نمى‌گردد! [1] ولى گويا آنها در متن آيه دوم دقت نكرده‌اند كه خداوند به عنوان سرزنش مى‌فرمايد: أَ أَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقاتٍ‌" آيا از فقر ترسيديد و بخل كرديد كه قبل از نجوى صدقه‌اى نداديد" و حتى در ذيل آيه تعبير به توبه مى‌كند كه ظاهرا ناظر به همين معنى است، از اين تعبير روشن مى‌شود كه اقدام بر صدقه و نجوى با پيامبر ص كار مطلوبى بوده است و گرنه سرزنش و توبه نداشت.

بدون شك جمعى از اصحاب سرشناس پيامبر ص قبل از اين ماجرا با پيامبر ص نجوى داشتند، (چون افراد عادى و دور افتاده كمتر اقدام به چنين كارى مى‌كردند) ولى همين صحابه معروف بعد از دستور صدقه از اين كار خوددارى نمودند، تنها كسى كه به اين دستور احترام گذارد و جامه عمل به آن پوشانيد على ع بود چه مى‌شود كه ما ظاهر آيات و رواياتى كه در اين زمينه است و در كتب مختلف اسلامى نقل شده بپذيريم و با احتمالات ضعيف و بى اساس يك واقعيت را ناديده نگيريم، و با عبد اللَّه بن عمر كه اين فضيلت را همرديف با تزويج فاطمه ع و پرچمدارى روز فتح خيبر و برتر از" حمر النعم" قرار داده همصدا شويم؟!

[1] به" تفسير فخر رازى" و" روح البيان" ذيل آيات مورد بحث مراجعه شود.