و به انحراف و تحريف كشاندند.

به همين دليل اسلام به شدت آن را محكوم كرده، و حديث معروف لا رهبانية فى الاسلام:" در اسلام رهبانيت وجود ندارد" در بسيارى از منابع اسلامى ديده مى‌شود [1] از جمله بدعتهاى زشت مسيحيان در زمينه رهبانيت" تحريم ازدواج" براى مردان و زنان تارك دنيا بود، و ديگر" انزواى اجتماعى" و پشت‌پا زدن به وظائف انسان در اجتماع، و انتخاب صومعه‌ها و ديرهاى دورافتاده براى عبادت و زندگى در محيطى دور از اجتماع بود، سپس مفاسد زيادى در ديرها و مراكز زندگى رهبانها به وجود آمد كه بعدا به گوشه‌اى از آن براى تكميل اين بحث به خواست خدا اشاره خواهيم كرد.

درست است كه زنان و مردان تارك دنيا (راهبها و راهبه‌ها) خدمات مثبتى نيز انجام مى‌دادند، از جمله پرستارى بيماران صعب العلاج و خطرناك، همچون جذاميان، و تبليغ در نقاط بسيار دوردست و در ميان اقوام وحشى، و مانند اينها، و همچنين برنامه‌هاى مطالعاتى و تحقيقاتى، ولى اين امور در برابر كل اين برنامه مساله ناچيز و كم اهميتى بود، و در مجموع مفاسد آن به مراتب برترى داشت.

اصولا انسان موجودى است كه براى زندگى در اجتماع ساخته شده، و تكامل معنوى و مادى او نيز در همين است كه زندگى جمعى داشته باشد، و لذا هيچيك از مذاهب آسمانى اين معنى را از انسان نفى نمى‌كند، بلكه پايه‌هاى آن را محكمتر مى‌سازد.

خداوند در انسان" غريزه جنسى" براى حفظ نسل آفريده، هر چيزى‌

[1] در" مجمع البحرين" در ماده رهب اين حديث آمده است، و در نهايه ابن اثير ذكر شده.