پيشوايان دين و شهيدان و عموم مسلمين، و همچنين مصداقى است از اصل كلى" سوگوارى بر شهداى كربلا" و مانند آنها، بى‌آنكه جزئيات و تفاصيل اين مراسم يك دستور خاص شرع تلقى شود، بلكه صرفا به عنوان يك مصداق از آن اصل كلى انجام مى‌شود.

هر گاه در اين مراسم از حدود شرع تجاوز نشود و آلوده با گناه و خرافه‌اى نگردد مسلما مصداق" ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللَّهِ‌" و مصداق سنت حسنه است، در غير اين صورت بدعت شوم و سنت سيئه‌اى خواهد بود.

به نظر مى‌رسد" رهبانيت" كه از ماده" رهبه" به معنى ترس از خدا گرفته شده در آغاز مصداقى از زهد و بى‌اعتنايى نسبت به دنيا بود، ولى بعدا به تحريفهاى گسترده‌اى كشيده شد و اگر مى‌بينيم اسلام به شدت با اين رهبانيت مبارزه مى‌كند نيز به خاطر همين چهره نهايى آن است، چنان كه در نكته‌ها شرح بيشترى به خواست خدا پيرامون آن خواهيم داد.

نكته‌ها:

1- اسلام و رهبانيت‌

چنان كه گفتيم" رهبانيت" از ماده" رهبه" به معنى خوف و ترس است كه در اينجا خوف و ترس از خدا منظور است، و به گفته راغب در مفردات ترسى است كه آميخته با پرهيز و اضطراب باشد و" ترهب" به معنى" تعبد" و عبادت كردن و" رهبانيت" به معنى شدت تعبد است.

آيه فوق را هر گونه تفسير كنيم نشان مى‌دهد كه نوعى رهبانيت مطلوب در ميان مسيحيان وجود داشت، هر چند در آئين مسيح چنين دستور الزامى به آنها داده نشده بود، ولى پيروان مسيح آن رهبانيت را از حد و مرز آن بيرون برده‌