ولى تفسير اول مشهورتر و از بعضى جهات مناسبتر است.

به هر حال از آيه فوق در مجموع چنين استفاده مى‌شود كه رهبانيت در آئين مسيح نبوده و پيروانش آن را بعد از او ابداع كردند، ولى در آغاز نوعى زهدگرايى و از ابداعات نيك محسوب مى‌شد، مانند بسيارى از مراسم و سنتهاى حسنه‌اى كه هم اكنون در ميان مردم رائج است، و كسى نيز روى آن به عنوان تشريع و دستور خاص شرع تكيه نمى‌كند، ولى اين سنت بعدا به انحراف گرائيد و آلوده با امورى مخالف فرمان الهى و حتى گناهان زشتى شد، تعبير قرآن به جمله فما رَعَوْها حَقَّ رِعايَتِها" حق آن را رعايت نكردند" دليل بر اين است كه اگر حق آن ادا مى‌شد سنت خوبى بود، و تعبير آيه 82 مائده كه از" رهبانها" و" عالمان" مسيحيان راستين با نظر موافق و مثبت ياد مى‌كند نيز شاهد اين مدعا است (دقت كنيد).

و هر گاه كلمه" رهبانيت" را" رافت و رحمت" بدانيم نيز شاهد ديگرى براى اين مدعى پيدا مى‌شود، چرا كه همرديف رافت و رحمتى مى‌شود كه خداوند آن را به عنوان يك صفت پسنديده در قلوب آنها افكنده است.

كوتاه سخن اينكه اگر سنت حسنه‌اى در ميان مردم رائج شود كه اصول كلى آن (مانند دستور زهد) در آئين حق باشد، و مردم آن سنت را به طور خاص به دستور الهى نسبت ندهند، بلكه آن را مصداقى از مصاديق دستورات كلى بدانند، و حق آن را ادا نمايند كار بدى نيست، بدبختى آنجا شروع مى‌شود كه افراطها و تفريطها پيش آيد و آن را به سنت سيئه‌اى تبديل كند.

مثلا هم اكنون در ميان ما مراسمى براى عزادارى و سوگوارى و اعياد و وفاتهاى پيشوايان بزرگ دين، و همچنين بزرگداشت شهيدان و عزيزانى كه از دست مى‌روند در روز شهادت و يا هفتمين و چهلمين و سالگرد آنها معمول است كه مصداقى است از دستورات كلى اسلام در مورد تعظيم شعائر، و بزرگداشت‌