اما ببينيم اين سوگند براى چه ياد شده است؟ آيه بعد چنين توضيح مى‌دهد:" هرگز دوست شما (محمد) منحرف نشده و مقصد را گم نكرده است" (ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَوى‌).

او هميشه در مسير حق گام بر مى‌دارد، و در گفتار و كردارش كمترين انحرافى نيست.

تعبير به" صاحب" كه به معنى دوست و همنشين است ممكن است اشاره به اين باشد كه آنچه او مى‌گويد از روى محبت و دلسوزى براى شما است.

بسيارى از مفسران ميان" ضل" و" غوى" فرقى نگذاشته‌اند، و آنها را تاكيد يكديگر مى‌دانند، ولى بعضى معتقدند كه ميان اين دو تفاوت است:

" ضلالت" آن است كه انسان ابدا راهى به مقصد نيابد، ولى" غوايت" آن است كه راه او مستقيم و خالى از اشكال نباشد، اولى همچون" كفر" است و دومى همچون" فسق و گناه".

ولى" راغب" در" مفردات" در معنى" غى" مى‌گويد:" جهلى است كه توأم با اعتقاد فاسد باشد".

بنا بر اين" ضلالت" به معنى مطلق جهل و نادانى و بيخبرى است، ولى" غوايت" جهلى است كه با عقيده باطلى توأم باشد، و به هر حال خداوند مى‌خواهد در اين عبارت هر گونه انحراف و جهل و گمراهى و اشتباه را از پيامبرش نفى كند، و تهمتهايى را كه در اين زمينه از سوى دشمنان به او زده مى‌شد خنثى نمايد.