از نشانه‌هاى بارز عظمت خداوند، و از اسرار بزرگ جهان آفرينش و از مخلوقات فوق العاده عظيم پروردگار است.

اين نخستين بار نيست كه قرآن به موجودات عظيمى از جهان خلقت سوگند ياد مى‌كند، در آيات ديگر قرآن نيز به خورشيد و ماه و مانند آن سوگند ياد شده است.

تكيه بر غروب آنها، در حالى كه طلوع آنها بيشتر جلب توجه مى‌كند به خاطر آن است كه غروب ستارگان دليل بر حدوث آنها مى‌باشد و نيز دليلى است بر نفى عقيده ستاره‌پرستان همانگونه كه در داستان ابراهيم ع آمده است.

" فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأى‌ كَوْكَباً قالَ هذا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ‌":

" هنگامى كه تاريكى شب او را پوشانيد ستاره‌اى مشاهده كرد، گفت: آيا اين خداى من است؟ اما هنگامى كه غروب كرد گفت من غروب كنندگان را دوست ندارم"! (انعام- 76).

اين معنى نيز قابل توجه است كه مساله" طلوع" در ريشه لغت" نجم" افتاده چرا كه به گفته" راغب" در" مفردات" اصل" نجم" همان" كوكب طالع" است، و به خاطر همين است كه از" روئيدن گياه در زمين" و" دندان در دهان" و" آشكار شدن نظريه‌اى در ذهن" تعبير به" نجم" مى‌شود.

به اين ترتيب خداوند هم سوگند به طلوع ستارگان ياد كرده و هم غروب آنها چرا كه دليل بر حدوث و اسارتشان در چنگال قوانين خلقت است‌ [1]

[1] اگر در بعضى از روايات" نجم" به شخص پيامبر (ص) تفسير شده و" هوى" به معنى نزول او از آسمان در شب معراج، در حقيقت جزء بطون آيه است نه ظاهر آن.