(وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌).

اين تعبير شبيه استدلالى است براى آنچه در آيه قبل در زمينه نفى ضلالت و غوايت آمده، چرا كه سرچشمه گمراهيها غالبا پيروى از هواى نفس است.

در سوره ص آيه 26 مى‌خوانيم: وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى‌ فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ‌ از هواى نفس پيروى مكن كه تو را از طريق خداوند گمراه مى‌سازد".

و در حديث معروف پيامبر ص و امير مؤمنان على ع نيز آمده است:

اما اتباع الهوى فيصد عن الحق:

" اما پيروى از هواى نفس انسان را از راه خدا باز مى‌دارد" [1] بعضى از مفسران معتقدند كه جمله" ما ضل صاحبكم" ناظر به نفى جنون از پيامبر است، و جمله" و ما غوى" ناظر به نفى شاعر بودن، و يا هر گونه ارتباط به شعر چرا كه در آيه 224 سوره شعرا مى‌خوانيم: وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ‌:" شعرا كسانى هستند كه گمراهان از آنها پيروى مى‌كنند (شعراى خيال‌پرداز و بى‌هدف) و جمله" وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌" نفى نسبت كهانت است چرا كه كاهنان افرادى هواپرست و هوسبازند.

او از خودش چيزى نمى‌گويد، و قرآن ساخته و پرداخته فكر او نيست، همه از ناحيه خدا است، و دليل اين ادعا در خودش نهفته است، بررسى آيات قرآن به خوبى گواهى مى‌دهد كه هرگز يك انسان هر قدر عالم و متفكر باشد، تا چه‌

[1]" نهج البلاغه" كلام 42.