مى‌دهد، ولى به احتمال قويتر همان" اسرافيل" است كه در" صور" مى‌دمد، و در آيات قرآن نه با نام بلكه با تعبيرات ديگرى به او اشاره شده است.

تعبير به" مَكانٍ قَرِيبٍ‌" اشاره به اين است كه اين صدا آن چنان در فضا پخش مى‌شود كه گويى بيخ گوش همه است، و همه آن را يكسان از نزديك مى‌شنوند امروز ما با وسائل مختلف مى‌توانيم سخن گوينده‌اى را كه در يك نقطه دور دست از جهان سخن مى‌گويد همگى از نزديك بشنويم، گويى در كنار دست ما نشسته و با ما سخن مى‌گويد، ولى آن روز بدون نياز به اين وسائل همه صداى منادى حق را كه فرياد رستاخيز بر مى‌كشد در نزديكى خود مى‌شنوند [1] به هر حال اين صيحه، صيحه نخستين كه براى پايان گرفتن جهان است نيست بلكه صيحه دوم يعنى همان صيحه قيام و حشر است، و در حقيقت آيه دوم توضيح و تفسيرى است براى آيه اول مى‌گويد: آن روز كه صيحه را به حق مى‌شنوند روز خروج از قبرها و از ميان خاكهاى زمين است.

[1] جمعى از مفسران احتمال داده كه" مكان قريب"" صخره بيت المقدس" مى‌باشد (همان سنگ مخصوصى كه در بيت المقدس است و معراج پيامبر به سوى آسمان از آنجا شروع شد) و منادى در كنار آن مى‌ايستد و فرياد مى‌زند: ايتها العظام الباليه! و الاوصال المنقطعة، و اللحوم المتمزقة، قومى لفصل القضاء، و ما اعد اللَّه لكم من الجزاء!:" اى استخوانهاى پوسيده و اى رگهاى قطع شده، و اى گوشتهاى پراكنده، برخيزيد براى داورى و جزائى كه براى شما معين شده" ولى هيچ دليل روشنى بر آن وجود ندارد.