خداوند از رگ قلب ما نيز به ما نزديكتر است.

اين همان است كه در جاى ديگر مى‌گويد: وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ أَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‌:" بدانيد خداوند بين انسان و قلب او حائل مى‌شود، و همه شما نزد او در قيامت جمع خواهيد شد" (انفال 24).

البته همه اينها تشبيه است و قرب خداوند از اينهم برتر و بالاتر است، هر چند مثالى از اينها رساتر در محسوسات پيدا نمى‌شود.

با اين احاطه علمى خداوند، و بودن ما در قبضه قدرت او، تكليف ما روشن است، نه افعال و گفتار ما از او پنهان است، و نه انديشه‌ها و نيات، و حتى وسوسه‌هايى كه از قلب ما مى‌گذرد.

توجه به اين واقعيت انسان را بيدار مى‌كند، و به مسئوليت سنگين و پرونده دقيق او در دادگاه عدل الهى آشنا مى‌سازد، و از انسان بيخبر و بى تفاوت، موجودى هوشيار و سر به راه و متعهد و با تقوا به وجود مى‌آورد.

در حديثى آمده است كه روزى" ابو حنيفه" خدمت امام صادق ع عرض كرد من فرزندت" موسى" را ديدم كه نماز مى‌خواند، و مردم از جلوى او عبور مى‌كردند و آنها را نهى نمى‌كرد، در حالى كه اينكار مطلوب نيست! امام صادق ع فرمود فرزندم موسى را صدا زنيد، حضرت را صدا كردند، امام صادق ع سخن ابو حنيفه را براى فرزندش موسى ابن جعفر ع تكرار فرمود، در جواب عرض كرد اى پدر!

ان الذى كنت اصلى له كان اقرب الى منهم، يقول اللَّه عز و جل‌ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ!:

" كسى كه من براى او نماز مى‌خواندم از آنها به من نزديكتر بود، چنان كه خداوند متعال مى‌فرمايد: ما به انسان از رگ قلب او نزديكتريم. امام صادق ع او را در آغوش گرفت، و فرمود:

بابى انت و امى يا مستودع الاسرار:

" پدر و مادرم به فدايت باد، اى كسى كه اسرار الهى در قلبت به وديعت نهاده‌