[سوره غافر (40): آيات 30 تا 33]

وَ قالَ الَّذِي آمَنَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ مِثْلَ يَوْمِ الْأَحْزابِ (30) مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ وَ مَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ (31) وَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنادِ (32) يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ ما لَكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ (33)

ترجمه:

30- آن مرد با ايمان گفت: اى قوم من، من بر شما از روزى همانند روز (عذاب) اقوام پيشين خائفم!.

31- از عادتى همچون عادت قوم نوح و عاد و ثمود و كسانى كه بعد از آنها بودند (از شرك و كفر و طغيان) مى‌ترسم و خداوند ظلم و ستمى بر بندگانش نمى‌خواهد.

32- اى قوم! من بر شما از روزى كه مردم يكديگر را صدا مى‌زنند (و از هم يارى مى‌طلبند و صدايشان به جايى نمى‌رسد) بيمناكم! 33- همان روز كه روى مى‌گردانيد و فرار مى‌كنيد، اما هيچ پناهگاهى در برابر عذاب‌