حالى كه در داستان طالوت مى‌خوانيم كه او امام جمعيت شد در حالى كه پيامبرى نيز در آن زمان وجود داشت.

رابعا آيه اقتضا مى‌كند تمام اهل بيت واجب الاطاعة باشند، و به همين دليل بايد همه امام باشند، در حالى كه اماميه چنين عقيده‌اى ندارند [1]

تحليل و بررسى‌

با برداشتى كه از آيه مورد بحث طبق قرائن فراوان و محكم موجود در آيه و ساير آيات قرآن داشتيم پاسخ بسيارى از اين ايرادات روشن مى‌شود:

زيرا گفتيم اين محبت امر ساده‌اى نيست، اين به عنوان پاداش نبوت و اجر رسالت است، طبعا بايد مطلبى هموزن و همشان آن باشد، تا بتواند پاداش آن قرار گيرد.

از سوى ديگر آيات قرآن گواهى مى‌دهد سود اين محبت چيزى نيست كه به پيامبر ص برگردد، بلكه نتيجه آن صد در صد عائد خود مؤمنان مى‌شود يا به تعبير ديگر اين يك امر معنوى است كه در تكامل هدايت مسلمانان مؤثر است.

به اين ترتيب گرچه از آيه چيزى جز مساله وجوب محبت استفاده نمى‌شود اما با قرائنى كه ذكر شد اين وجوب محبت سر از مساله امامت كه پشتوانه مقام نبوت و رسالت است در مى‌آورد.

با توجه به اين توضيح كوتاه به بررسى ايرادات فوق مى‌پردازيم:

اولا- اينكه بعضى از مفسران آيه را به مودت اهل بيت تفسير نكرده‌اند بايد قبول كرد كه پيشداوريها و رسوبات ذهنى مانع از اين امر بوده فى المثل جمعى از آنها" قربى" را به معنى" تقرب به پروردگار" تفسير كرده‌اند! در حالى كه در تمام آيات قرآن هر موردى اين كلمه به كار رفته به معنى خويشاوندان است.

[1] روح المعانى جلد 25 صفحه 28 (ذيل آيه مورد بحث)