از ظهور پيامبر اسلام ص در انتظارش بودند و نشانه‌هاى او را براى مردم از كتابهاى خود مى‌خواندند و اظهار علاقه و ايمان نسبت به او مى‌نمودند، اما پس از ظهور اسلام چون منافع نامشروعشان به خطر افتاد راه انكار پيش گرفتند.

از همه مناسبتر تفسير اول است، زيرا تفسير دوم ايجاب مى‌كند كه اين آيات بعد از غزوه بدر نازل شده باشد، در حالى كه دليل روشنى بر اين امر در دست نيست و به نظر مى‌رسد كه همه اين آيات در مكه نازل شده باشد.

و تفسير سوم با لحن آيه موافق نيست، زيرا بايد گفته شود:" من بعد استجابوا له" (بعد از آن كه دعوت او را اجابت كردند).

بعلاوه ظاهر جمله" يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ‌" اشاره به گفتگوى مشركان در باره خدا است، نه اهل كتاب در باره پيامبر ص اما اين محاجه باطل اشاره به طرح چه مسائلى است؟ باز محل گفتگو است.

بعضى گفته‌اند: منظور ادعاى يهود است كه مى‌گفتند آئين ما پيش از اسلام بوده و برتر از آن است.

يا اين كه شما مدعى وحدت هستيد بيائيد آئين موسى ع را كه مورد قبول طرفين است بپذيريد.

ولى همانگونه كه گفتيم بعيد است كه روى سخن در اين آيات با يهود و اهل كتاب باشد چرا كه" محاجه در باره اللَّه" بيشتر متناسب با مشركان است، بنا بر اين جمله فوق اشاره به دلائل بى‌اساس و پوسيده‌اى است كه مشركان براى پذيرش شرك مى‌آوردند، از جمله شفاعت بتها و يا پيروى از آئين نياكانشان.

به هر حال افراد لجوجى كه بعد از آشكار شدن حق به لجاجت و پافشارى خود ادامه مى‌دهند هم در نظر خلق خدا رسوا هستند و هم مشمول غضب خالق در اين جهان و جهان ديگر مى‌باشند.