حسين ع و مجالس يادبود و ايام عاشوراى او خوانده بود چگونه با دست خالى از هر گونه سلاح قدرتمندترين سلاطين جبار را از تخت خود پائين كشيده‌اند.

آرى ما با چشم ديديم چگونه خون حسين در عروق آنها به جريان افتاد و تمام محاسبات سياسى و نظامى ابرقدرتها را بر هم زد.

آيا اين پيروزى حسين ع و يارانش نبود كه توانستند بعد از 13 قرن چنان قدرت‌نمايى كنند؟

سؤال ديگر

سؤال ديگرى نيز در اينجا مطرح مى‌شود، و آن اينكه آيه فوق مى‌گويد:

در روز قيامت عذر خواهى ظالمان مؤثر نيست، در حالى كه در" آيه 36 سوره مرسلات" مى‌خوانيم در آن روز اصلا به آنها اجازه عذر خواهى داده نمى‌شود وَ لا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُونَ‌ اين دو چگونه با هم سازگار است؟

در پاسخ بايد به دو نكته توجه كرد: نخست اينكه روز قيامت مواقفى دارد كه شرائط آن با هم متفاوت است، در پاره‌اى از مواقف زبان از كار مى‌افتد و دست و پا و اعضاء و جوارح به سخن مى‌آيند و گواهى مى‌دهند، اما در پاره‌اى ديگر از مواقف زبان گشوده مى‌شود و انسان سخن مى‌گويد (چنان كه آيات 65 سوره يس از يك سو، و آيات گذشته همين سوره در باره گفتگوها و مشاجرات دوزخيان شاهد اين مدعا است).

بنا بر اين هيچ مانعى ندارد كه در بعضى از مواقف اجازه عذرخواهى به آنها داده نشود؟ در حالى كه در مواقف ديگر عذرخواهى مى‌كنند اما سودى ندارد.

نكته ديگر اينكه: گاه انسان سخنى مى‌گويد اما بى‌فايده و بيهوده است، در چنين موارد گويى اصلا سخنى نگفته، بنا بر اين جمله" به آنها اجازه عذر خواهى‌