" حسين رضوان اللَّه عليه در چنان صحنه بزرگ از يك سو، و دردناك از سوى ديگر، شربت شهادت نوشيد، آيا اين پيروزى بود يا شكست؟! در مقياس كوچك و صورت ظاهر شكست بود، اما در برابر حقيقت خالص و مقياسهاى بزرگ پيروزى عظيمى به شمار مى‌آيد.

براى هر شهيدى در روى زمين قلوب پاك انسانها مى‌لرزد، عشق و عواطف را برمى‌انگيزد، و غيرت و فداكارى را در نفوس به جنب و جوش مى‌آورد، همانگونه كه حسين (رضوان اللَّه عليه) چنين كرد.

اين سخنى است كه هم شيعيان و هم غير شيعيان از سائر مسلمين، و هم گروه عظيمى از غير مسلمانان در آن متفق و هم عقيده‌اند.

چه بسيار شهيدانى كه اگر هزار سال زنده مى‌ماندند نمى‌توانستند به مقدار شهادتشان عقيده و مكتب خود را يارى كنند، و قدرت نداشتند اينهمه مفاهيم بزرگ انسانى را در دلها به يادگار گذارند، و هزاران انسان را با آخرين سخنان خود كه با خونشان مى‌نويسند به كارهاى بزرگ وادار كنند.

آرى اين سخنان و خطبه‌هاى آخرين كه با خط خونين نوشته شده است پيوسته زنده مى‌ماند، و فرزندان و نسلهاى آينده را به حركت در مى‌آورد، و اى بسا تمام تاريخ را در طول قرون و اعصار تحت تاثير خود قرار مى‌دهد" [1] بايد بر اين سخن بيفزائيم كه ما شيعيان همه سال با چشم خود آثار حيات امام حسين عزيز ع و دوستان شهيدش را در كربلا مى‌بينيم كه جلسات سوگوارى آنها سرچشمه چه جنبشهاى عظيمى مى‌شود؟! ما با چشم خود شاهد و ناظر حركت ميليونها نفر مسلمان بيدار در ايام عاشوراى حسينى براى ريشه كن ساختن كاخ ظلم و استبداد و استعمار بوديم.

ما با چشم خود ديديم كه اين نسل فداكار كه درس خويش را در مكتب امام‌

[1]" تفسير فى ظلال" جلد 7 صفحه 189