پروردگار، كشتن پيامبران، بناحق و كشتن كسانى كه از برنامه‌هاى پيامبران دفاع مى‌كردند و مردم را به عدالت دعوت مى‌نمودند) و هر يك از اين گناهان به تنهايى كافى بود كه ثابت كند آنها تسليم فرمان حق نيستند، بلكه صداى حق‌گويان را در گلو خفه مى‌كنند.

تعبير به" يكفرون" و" يقتلون" به صورت" فعل مضارع" اشاره به اين است كه كفر ورزيدن و كشتن انبياء و آمران به عدالت، گويى جزئى از برنامه زندگى آنها شده بود و مستمرا آن را انجام داده و مى‌دهند (توجه داشته باشيد كه فعل مضارع دليل بر استمرار است).

البته اين اعمال، بيشتر روش يهود بود كه امروز نيز در اشكال ديگرى ادامه دارد، ولى اين مانع از آن نخواهد بود كه مفهوم آيه عموميت داشته باشد.

سپس در دنباله اين آيه و آيه بعد، به سه كيفر و سرنوشت شوم آنها اشاره مى‌كند: نخست عذاب اليم و دردناك بود كه در بالا گذشت.

ديگر اينكه مى‌فرمايد:" آنها كسانى هستند كه اعمال نيكشان در دنيا و آخرت نابود گشته" و اگر اعمال نيكى انجام داده‌اند تحت تاثير گناهان بزرگ آنان اثر خود را از دست داده است (أُولئِكَ الَّذِينَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ).

ديگر اينكه" آنها در برابر مجازاتهاى سخت الهى هيچ يار و ياور (و شفاعت كننده‌اى) ندارند" (وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِينَ‌).

همانگونه كه در ذيل آيه 61 سوره بقره گفته شد، تاريخ پر ماجراى يهود نشان مى‌دهد كه آنها علاوه بر انكار آيات الهى در كشتن پيامبران و مناديان حق، فوق العاده جسور بودند، و مجاهدانى را كه به حمايت آنها برمى‌خاستند از دم شمشير مى‌گذراندند، مسلم است مجازاتهاى سه‌گانه بالا كه در باره آنها گفته شد در مورد همه كسانى كه اعمال شبيه آنها دارند جارى است.