نكته‌ها:

1- در آيه اول آمران به عدالت و دعوت كنندگان به معروف و حق در رديف پيامبران شمرده شده‌اند و كفر به خداوند و كشتن پيامبران و كشتن اينگونه افراد در يك سطح قرار گرفته است و اين نهايت اهتمام اسلام را به مساله بسط عدالت در اجتماع روشن مى‌سازد.

از آيه دوم شدت مجازات كسانى كه اقدام به قتل چنين مردم صالحى بكنند به خوبى روشن مى‌شود، زيرا سابقا گفته‌ايم" حبط" در باره همه گناهان نيست بلكه در مورد گناهان شديدى است كه اعمال نيك را نيز از ميان مى‌برد [1] و از همه گذشته نفى شفاعت از اين اشخاص نشانه ديگرى بر شدت گناه آنها است.

2- منظور از" بِغَيْرِ حَقٍ‌" اين نيست كه مى‌توان پيامبران را به حق كشت بلكه منظور اين است كه قتل پيامبران هميشه به غير حق و ظالمانه بوده است و به اصطلاح" بغير حق" قيد توضيحى است كه براى تاكيد آمده.

3- از جمله" فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌" (آنها را به عذاب شديد بشارت بده) استفاده مى‌شود كه كافران معاصر پيامبر ص نيز مشمول اين آيه بوده‌اند در حالى كه مى‌دانيم آنها قاتل هيچ يك از انبياء نبوده‌اند و اين به خاطر آن است كه هر كس راضى به برنامه و مكتب و اعمال جمعيتى باشد در اعمال نيك و بد آنها سهيم است و چون اين دسته از كفار (مخصوصا يهود) نسبت به برنامه‌هاى پيشينيان خود و اعمال خلاف آنها سخت وفادار بودند مشمول سرنوشت آنها خواهند بود.

4- كلمه" بشارت" در اصل به معنى خبرهاى نشاطانگيز است كه اثر آن در" بشره" و صورت انسان آشكار مى‌گردد، به كار بردن كلمه بشارت در مورد عذاب در اين آيه و بعضى ديگر از آيات قرآن در واقع يك نوع تهديد و استهزاء به افكار

[1] براى توضيح و بررسى در باره مساله" حبط" به ذيل آيه 217 سوره بقره مراجعه فرمائيد.