خلقت نوينى، و فيض هستى لحظه به لحظه از آن مبدء فياض به آنها مى‌رسد، كه اگر لحظه‌اى رابطه آنها با آن مبدء بزرگ قطع شود راه فنا و نيستى را پيش مى‌گيرند:

درست است كه آيه روى مساله حفظ نظام عالى هستى تكيه مى‌كند، ولى همانگونه كه در بحثهاى فلسفى به ثبوت رسيده ممكنات در بقاى خود همانگونه نيازمند به مبدء هستند كه در حدوث خود، و به اين ترتيب حفظ نظام جز ادامه آفرينش جديد و فيض الهى چيزى نيست.

قابل توجه اينكه كرات آسمانى بى‌آنكه به جايى بسته باشند ميليونها سال در قرارگاه خود يا مدارى كه براى آنها تعيين شده در حركتند، بى آنكه كمترين انحراف پيدا كنند، همانگونه كه نمونه آن را در منظومه شمسى مى‌نگريم، كره زمين ما ميليونها بلكه ميلياردها سال است بر دور آفتاب در مسير خود با نظم دقيقى كه از تعادل نيروى جاذبه و دافعه سرچشمه مى‌گيرد مى‌چرخد و سر بر فرمان پروردگار دارند.

سپس به عنوان تاكيد مى‌افزايد:" و هر گاه بخواهند از محل و مسير خود خارج شوند كسى غير از خداوند نمى‌تواند آنها را نگاهدارى كند" (وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمْسَكَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ‌).

نه بتهاى ساختگى شما، نه فرشتگان، و نه غير آنها، هيچكس قادر بر اين كار نيست.

در پايان آيه براى اينكه راه توبه را به روى مشركان گمراه نبندد و اجازه بازگشت در هر مرحله به آنها دهد مى‌فرمايد:" خداوند هميشه حليم و غفور است" (إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً).

به مقتضاى حلمش در مجازات آنها تعجيل نمى‌كند و به مقتضاى غفوريتش‌