استفاده كردن از اين امكانات را به انسان آموخته است، با اينحال چگونه ولى نعمت اصلى خود را فراموش كرده، دست به دامن معبودهاى خرافى و ساختگى مى‌زند؟! در حقيقت اين جمله بيان" توحيد ربوبيت" است كه خود دليلى بر" توحيد عبادت" مى‌باشد.

اين جمله در ضمن هشدارى است به همه انسانها كه بدانند دوران آنها ابدى و جاودانى نيست، همانگونه كه آنها جانشين اقوام ديگر شدند پس از چند روزى آنها نيز مى‌روند و اقوام ديگرى جانشين آنها خواهند شد، لذا درست بايد بنگرند كه در اين چند روز زندگى چه مى‌كنند؟ چه آينده‌اى را براى خود رقم مى‌زنند؟

و چگونه تاريخى از آنها در جهان يادگار مى‌ماند؟! به همين دليل بلافاصله مى‌گويد:" هر كس كافر شود كفر او به زيان خودش خواهد بود" (فَمَنْ كَفَرَ فَعَلَيْهِ كُفْرُهُ‌).

" و كفر كافران در نزد پروردگارشان چيزى جز خشم و غضب نمى‌افزايد" (وَ لا يَزِيدُ الْكافِرِينَ كُفْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِلَّا مَقْتاً).

و به هر حال" كفرشان چيزى جز زيان و خسران به آنان نمى‌افزايد" (وَ لا يَزِيدُ الْكافِرِينَ كُفْرُهُمْ إِلَّا خَساراً).

در حقيقت دو جمله اخير تفسيرى است بر جمله" فَمَنْ كَفَرَ فَعَلَيْهِ كُفْرُهُ‌" زيرا اين جمله مى‌گويد: كفر انسان تنها به زيان خود او تمام مى‌شود، سپس دو دليل براى اين مساله اقامه مى‌كند:

نخست اينكه اين كفران و بى‌ايمانى در نزد پروردگار آنها كه بخشنده همه نعمتها است چيزى جز خشم و غضب ببار نمى‌آورد.

ديگر اينكه: علاوه بر خشم الهى اين كفر چيزى جز زيان بر آنها نمى‌افزايد سرمايه عمر و هستى خويش را از كف مى‌دهند، و شقاوت و انحطاط و تاريكى‌