و اگر مى‌بينيم در بعضى از روايات كه از امام صادق ع نقل شده اين آيه به عطسه‌اى كه با صوت بلند ادا مى‌شود، و يا داد و فرياد به هنگام سخن گفتن تفسير گرديده در حقيقت بيان مصداق روشنى از آن است‌ [1]

نكته‌ها:

1- آداب راه رفتن‌

درست است كه راه رفتن مساله ساده‌اى است، اما همين مساله ساده مى‌تواند بيانگر حالات درونى و اخلاقى و احيانا نشانه شخصيت انسان بوده باشد، چرا كه قبلا هم گفته‌ايم روحيات و خلقيات انسان در لابلاى همه اعمال او منعكس مى‌شود و گاه يك عمل كوچك حاكى از يك روحيه ريشه‌دار است.

و از آنجا كه اسلام تمام ابعاد زندگى را مورد توجه قرار داده در اين زمينه نيز چيزى را فروگزار نكرده است.

در حديثى از رسول خدا ص مى‌خوانيم:

من مشى على الارض اختيالا لعنه الارض، و من تحتها، و من فوقها!

:" كسى كه از روى غرور و تكبر، روى زمين راه رود زمين، و كسانى كه در زير زمين خفته‌اند، و آنها كه روى زمين هستند، همه او را لعنت مى‌كنند"! [2] باز در حديث ديگرى از پيامبر اكرم ص مى‌خوانيم:

نهى ان يختال الرجل فى مشيه و قال من لبس ثوبا فاختال فيه خسف اللَّه به من شفير جهنم و كان قرين قارون لانه اول من اختال!

" پيامبر از راه رفتن مغرورانه و متكبرانه نهى كرد و فرمود: كسى كه لباسى بپوشد و با آن كبر بورزد، خداوند او را در كنار دوزخ به قعر زمين مى‌فرستد

[1]" مجمع البيان" ذيل آيه مورد بحث.

[2] ثواب الاعمال و امالى صدوق (طبق نقل تفسير نور الثقلين جلد 4 ص 207).