تعبير به" مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ"، اشاره به تنوع حيات و زندگى در چهره‌هاى مختلف است از جنبندگانى كه از كوچكى با چشم عادى ديده نمى‌شوند و سرتاسر محيط ما را پر كرده‌اند گرفته، تا جنبندگان غول‌پيكرى كه عظمت آنها انسان را در وحشت فرو مى‌برد.

همچنين جنبندگان به رنگهاى مختلف و چهره‌هاى كاملا متفاوت، آبزيان و هوا زيان، پرندگان و خزندگان، حشرات گوناگون و مانند آنها كه هر كدام براى خود عالمى دارند، و مساله حيات را در صدها هزار آئينه منعكس مى‌سازند.

اما پيدا است كه اين جنبندگان نياز به آب و غذا دارند، لذا در جمله‌هاى بعد به اين دو موضوع اشاره كرده مى‌گويد:" از آسمان آبى فرستاديم و به وسيله آن در روى زمين، انواع گوناگونى از جفتهاى گياهان پر ارزش رويانديم" (وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ‌).

به اين ترتيب اساس زندگى همه جنبندگان، مخصوصا انسان را كه آب و گياه تشكيل مى‌دهد بيان مى‌كند، سفره‌اى است گسترده با غذاهاى متنوع در سرتاسر روى زمين كه هر يك از آنها از نظر آفرينش، دليلى است بر عظمت و قدرت پروردگار.

قابل توجه اينكه در بيان آفرينش سه قسمت نخست، افعال به صورت غائب ذكر شده، ولى به مساله نزول باران و پرورش گياهان كه مى‌رسد، افعال را به صورت متكلم بيان كرده مى‌فرمايد: ما از آسمان آبى فرستاديم، و ما در زمين گياهانى رويانديم".

اين خود يكى از فنون فصاحت است كه به هنگام ذكر امور مختلف، آنها را در دو يا چند شكل متنوع بيان كنند تا شنونده هيچگونه احساس خستگى‌