به خاطر اين است كه" هر كسى جهادى كند و تلاش و كوششى كند و تحمل مصائب و مشكلاتى نمايد در حقيقت براى خود جهاد كرده است، چرا كه خدا از همه جهانيان بى نياز است" (وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ‌).

برنامه آزمون الهى، جهاد با هواى نفس، و مبارزه با دشمنان سرسخت براى حفظ ايمان و پاكى و تقوا، برنامه خود انسان است، و گرنه خداوند وجودى است نامتناهى از هر نظر و هيچ نيازى ندارد كه به وسيله عبادت يا اطاعت بندگان بر طرف شود، كمبودى ندارد كه ديگران به او بدهند، بلكه ديگران هر چه دارند از او دارند، از خودشان چيزى ندارند.

از اين بيان روشن مى‌شود كه" جهاد" در اينجا الزاما به معنى جهاد مسلحانه با دشمن نيست، بلكه همان معنى اصلى لغوى خود را دارد كه هر گونه تلاش و كوشش را براى حفظ ايمان و تقوى، و تحمل انواع شدائد و مبارزه‌هاى موضعى را با دشمن لجوج و كينه‌توز شامل مى‌شود.

خلاصه اينكه تمام منافع اين جهاد به شخص مجاهد باز مى‌گردد و او است كه خير دنيا و آخرت را در پرتو جهادش تحصيل مى‌كند، و حتى اگر جامعه از بركات اين جهاد بهره‌مند شود در مرحله بعد خواهد بود، بنا بر اين هر گاه توفيق اين جهاد نصيب كسى شود بايد خدا را بر اين نعمت بزرگ سپاس گويد.