قرآن آشكارتر مى‌شود:

1- بدون شك هم از نظر" تلقى وحى" و هم از نظر" ابلاغ به مردم"، اگر مطالب به طور تدريجى و طبق نيازها پياده شود و براى هر مطلبى شاهد و مصداق عينى وجود داشته باشد، بسيار مؤثرتر خواهد بود.

اصول تربيتى ايجاب مى‌كند كه شخص يا اشخاص تربيت شونده قدم به قدم اين راه را بپيمايند، و براى هر روز آنها برنامه‌اى تنظيم شود تا از مرحله پائين شروع كرده به مراحل عالى برسند، برنامه‌هايى كه اين گونه پياده مى‌شود هم براى گوينده و هم براى شنونده دلچسبتر و عميقتر است.

2- اصولا آنها كه چنين ايرادهايى را به قرآن مى‌كردند به اين حقيقت توجه نداشتند كه قرآن يك كتاب كلاسيك نيست كه درباره موضوع يا علم معينى صحبت كند، بلكه يك برنامه زندگى است براى ملتى كه انقلاب كرده و در تمام ابعاد زندگى از آن الهام مى‌گيرد.

بسيارى از آيات قرآن به مناسبتهاى تاريخى مانند جنگ" بدر" و" احد" و" احزاب" و" حنين" نازل شده، و دستور العمل‌ها يا نتيجه‌گيريهايى از اين حوادث بوده است، آيا معنى دارد كه اينها يك جا نوشته شود و به مردم عرضه گردد.

به تعبير ديگر قرآن مجموعه‌اى است از اوامر و نواهى، احكام و قوانين، تاريخ و موعظه، و مجموعه‌اى از استراتژى و تاكتيكهاى مختلف در برخورد با حوادثى كه در مسير امت اسلامى به سوى جلو پيش مى‌آمده است.

چنين كتابى كه همه برنامه‌هاى خود را، حتى قوانين كليش را از طريق حضور در صحنه‌هاى زندگى مردم تبيين و اجرا مى‌كند امكان ندارد قبلا يك جا تدوين و تنظيم شود، اين بدان ميماند كه رهبر بزرگى براى پياده كردن انقلاب تمام اعلاميه‌ها و بيانيه‌ها و امر و نهى‌هايش را كه به مناسبتهاى مختلف ايراد مى‌شود يك جا بنويسد و نشر دهد، آيا هيچكس مى‌تواند چنين سخنى را عاقلانه بداند؟!