ولى تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد [1]

شعراء غالبا طالب عيش و نوشند، و در بند زلف و خال يار (مخصوصا شاعرانى كه در آن عصر و در محيط حجاز مى‌زيستند چنان كه از نمونه اشعارشان پيدا است).

به همين دليل" شعرا كسانى هستند كه گمراهان از آنها پيروى مى‌كنند" (وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ‌).

[1] زيرا" يلقون" از ماده" القاء" در اين موارد به معنى منتقل ساختن اخبار و مطالب است، همانگونه كه در آيه 53 سوره حج آمده" لِيَجْعَلَ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ فِتْنَةً لِلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ‌ و جمله" أَكْثَرُهُمْ كاذِبُونَ‌" نيز تناسب با كار شياطين دارد، و گرنه آنها كه" افاك و دروغگو" هستند همه‌شان كاذبند نه اكثرشان (دقت كنيد).

[2]" يهيمون" از ماده هيام (بر وزن قيام) به معنى راه رفتن بدون هدف است!