2- در روايات متعددى كه از امام باقر و امام صادق ع در ذيل آيه‌ فَكُبْكِبُوا فِيها هُمْ وَ الْغاوُونَ‌ رسيده چنين مى‌خوانيم: هم قوم وصفوا عدلا بالسنتهم ثم خالفوه الى غيره:" اين آيه درباره كسانى است كه حق و عدالتى را با زبان توصيف مى‌كنند اما در عمل مخالف آن را انجام مى‌دهند" [1] اين نشان مى‌دهد كه گفتار بدون عمل تا چه حد زشت و مذموم است كه گوينده، آن را به طرز دردناكى در آتش دوزخ مى‌افكند، آنها كسانى هستند كه هم گمراهند و هم گمراه كننده، سخنشان مردم را به سوى حق مى‌خواند و عملشان به باطل، بلكه عملشان بيانگر عدم ايمانشان به گفتارشان است.

ضمنا بايد توجه داشت" غاوون" كه از ماده" غى" گرفته شده به معنى هر گونه گمراهى نيست، بلكه به گفته" راغب" در" مفردات"، آن نوع جهل و گمراهى است كه از فساد عقيده سرچشمه گيرد.

الشافعون الأئمة، و الصديق من المؤمنين:

" شافعان امامان هستند، و دوستان مؤمنانند" [2] در حديث ديگرى از جابر بن عبد اللَّه مى‌خوانيم كه از رسول خدا ص چنين شنيدم كه مى‌فرمود:

ان الرجل يقول فى الجنة ما فعل صديقى فلان، و صديقه فى الجحيم، فيقول اللَّه اخرجوا له صديقه الى الجنة فيقول من بقى‌

[1] اين روايات را نويسنده تفسير نور الثقلين از" اصول كافى" و" تفسير على بن ابراهيم" و" محاسن برقى" نقل كرده است.

[2]" محاسن برقى" طبق نقل تفسير نور الثقلين ذيل آيه مورد بحث.