فى النار فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ‌:

" بعضى از بهشتيان مى‌گويند چه بر سر دوست ما آمد، در حالى كه دوستشان در جهنم است، خداوند براى اينكه قلب اين مؤمن را شاد كند فرمان مى‌دهد دوستش را از دوزخ خارج كنند و به بهشت بفرستند، اينجا است كه باقى‌ماندگان در دوزخ مى‌گويند واى بر ما كه نه شفاعت كننده‌اى داريم نه دوست مهربانى!" [1] بديهى است نه شفاعت بدون معيار و ملاك است و نه تقاضا درباره دوستشان بيحساب، بايد يك نوع پيوند و ارتباط معنوى در ميان شفاعت كننده و شفاعت شونده وجود داشته تا اين هدف تحقق يابد (شرح مفصل اين موضوع را در بحث شفاعت در جلد اول تفسير نمونه ذيل آيه 48 سوره بقره آورده‌ايم).

[1]" مجمع البيان" ذيل آيه مورد بحث.