در اينكه منظور از آب در اينجا كدام آب است در ميان مفسران گفتگو است:

جمعى معتقدند منظور از" بشر" نخستين انسان يعنى آدم ع است چرا كه آفرينش او از" طين" يعنى معجونى از آب و خاك بود، بعلاوه طبق بعضى از روايات اسلامى نخستين موجودى كه خدا آفريد آب بود و انسان را از آن آب آفريد.

نكره بودن" بشرا" (انسانى را) گواه اين معنى است.

اما جمعى ديگر معتقدند كه منظور از" ماء" آب نطفه است كه همه انسانها به قدرت پروردگار توسط آن به وجود مى‌آيند، و با آميزش نطفه مرد" اسپر" كه در آب شناور است با" اوول" نطفه زن، نخستين جوانه حيات انسان يعنى اولين سلول زنده آدمى به وجود مى‌آيد.

اگر انسان مراحل انعقاد نطفه را از آغاز تا پايان دوران جنينى تحت بررسى و مطالعه دقيق قرار دهد آن قدر آيات عظمت حق و قدرت آفريدگار را در آن مشاهده مى‌كند كه به تنهايى براى شناخت ذات پاك او كافى است.

گواه اين تفسير جمله‌اى است كه در ذيل آيه آمده و شرح آن را خواهيم داد (فَجَعَلَهُ نَسَباً وَ صِهْراً).

از اين گذشته بدون شك بيشترين قسمت وجود انسان را آب تشكيل مى‌دهد به طورى كه مى‌توان گفت ماده اصلى وجود هر انسانى آب است، و به همين دليل مقاومت انسان در برابر كمبود آب بسيار كم است، در حالى كه انسان در برابر كمبود مواد غذايى مى‌تواند روزها و هفته‌ها مقاومت كند.

البته اين احتمال نيز وجود دارد كه همه اين معانى در مفهوم آيه جمع باشد يعنى هم بشر نخستين از آب آفريده شده، و هم پيدايش تمام افراد انسان از آب نطفه است، و هم آب مهمترين ماده ساختمان بدن انسان را تشكيل مى‌دهد، آبى كه از ساده‌ترين موجودات اين جهان محسوب مى‌شود چگونه مبدء پيدايش چنين‌