ولى معمولا چنين نيست و اين آب" عذب و فرات" كه در كنار آن آب" ملح و اجاج" قرار گرفته، به آن آميخته نمى‌شود، سرمايه بزرگى براى آنها محسوب مى‌شود.

ناگفته پيدا است وجود علل طبيعى در اينگونه مسائل هرگز از ارزش آنها نمى‌كاهد مگر طبيعت چيست؟ جز فعل خدا و اراده و مشيت پروردگار است كه اين خواص را به اين موجودات داده؟! جالب اينكه هنگامى كه انسان با هواپيما از اين مناطق مى‌گذرد، منظره اين دو آب كه رنگهاى متفاوتى دارند و با هم آميخته نمى‌شوند به خوبى نمايان است كه انسان را به ياد اين نكته قرآنى مى‌اندازد.

ضمنا قرار گرفتن اين آيه در ميان آيات مربوط به" كفر" و" ايمان" ممكن است اشاره و تشبيهى در اين امر نيز باشد كه گاهى در يك جامعه، در يك شهر، و گاه حتى در يك خانه افرادى با ايمان كه همچون آب عذب و فراتند در كنار افراد بى ايمان كه همچون آب ملح و اجاجند، با دو طرز تفكر، دو نوع عقيده، و دو نوع عمل پاك و ناپاك، قرار مى‌گيرند، بى آنكه بهم آميخته شوند.

و به راستى صورتگرى كردن در آب و چنين نقش بديعى را بر آب زدن دليل بر نهايت قدرت پروردگار است، در حقيقت در آيات گذشته سخن از پرورش گياهان به وسيله باران در ميان بود و در اينجا سخن از مرحله عاليترى يعنى آفرينش انسان از آب در ميان است.