ممكن نيست خداوند انسانى را به بهشت بفرستد در برابر كارى كه بخاطر آن فرشته‌اى را از بهشت رانده است" (اشاره به غرور ابليس است) [1] آيات فوق اين مشكل را حل كرده مى‌گويد:" كانَ مِنَ الْجِنِ‌" (ابليس از طائفه جن بود) آنها موجوداتى هستند از چشم ما پنهان و داراى عقل و شعور و خشم و شهوت.

و مى‌دانيم كلمه" جن" هر گاه در قرآن اطلاق مى‌شود اشاره به همين گروه است ولى آن دسته از مفسران كه معتقدند ابليس از فرشتگان بوده آيه فوق را به مفهوم لغوى آن تفسير مى‌كنند، و مى‌گويند منظور از" كانَ مِنَ الْجِنِ‌" اين است كه ابليس از نظر پنهان بود، همچون ساير فرشتگان، در حالى كه اين معنى كاملا خلاف ظاهر است.

از دلائل واضحى كه مدعاى ما را اثبات مى‌كند، اين است كه قرآن از يك سو مى‌گويد:" وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ"" جن را از شعله‌هاى مختلط آتش آفريد" (سوره الرحمن آيه 15).

و از سوى ديگر هنگامى كه ابليس از سجده بر آدم سرپيچيد منطقش اين بود" خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ‌"" مرا از آتش آفريدى و او را از خاك و آتش برتر از خاك است" (اعراف آيه 12).

از اين گذشته آيات فوق براى ابليس" ذريه" (فرزندان) قائل شده است، در حالى كه مى‌دانيم فرشتگان ذريه ندارند.

مجموع آنچه گفته شد به ضميمه ساختمان جوهره فرشتگان بخوبى گواهى مى‌دهد كه ابليس هرگز فرشته نبوده ولى از آنجا كه در صف آنها قرار داشت و آن قدر پرستش خدا كرده بود كه به مقام فرشتگان مقرب خدا تكيه زده بود مشمول‌

[1] نهج البلاغه خطبه 192 (خطبه قاصعه).