بر اين نيست كه طرف مقايسه، حتما سهمى از آن مفهوم را دارا است، چنان كه در قرآن مجيد مى‌خوانيم‌ أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى‌:" آيا كسى كه به سوى حق دعوت مى‌كند شايسته‌تر براى رهبرى است يا آن كس كه راهى به حق ندارد مگر اينكه او را رهبرى كنند" (يونس- 35).

ضمنا توجه به اين نكته لازم است كه با در نظر گرفتن اين معنى كه يكى از معانى" اقوم" ثابت‌تر و پابرجاتر است، و با در نظر گرفتن اينكه طرف مقايسه در عبارت ذكر نشده و به اصطلاح" حذف متعلق دليل بر عموم است" روشن مى‌شود كه اين آيه از آياتى است كه اشاره‌اى به مساله خاتميت اسلام و پيامبر نيز دارد، چرا كه مى‌گويد اين آئين از همه آئينها ثابت‌تر و پابرجاتر است (دقت كنيد).

سپس از آنجا كه موضع‌گيريهاى مردم در برابر اين نامه مستقيم الهى مختلف است، به دو نوع موضع‌گيرى مشخص و نتائج آن اشاره كرده مى‌فرمايد:

" اين قرآن به مؤمنانى كه عمل صالح انجام مى‌دهند مژده مى‌دهد كه براى آنان پاداش بزرگى است (وَ يُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْراً كَبِيراً).

تعبير به بشارت در مورد مؤمنان دليلش روشن است، ولى در مورد افراد بى‌ايمان و طغيانگر در حقيقت يك نوع استهزاء است، و يا بشارتى است براى مؤمنان كه دشمنانشان به چنين سرنوشتى گرفتار مى‌شوند [1]

[1] در ذيل آيه 138 سوره نساء گفتيم كه" بشارت" در اصل از" بشرة" به معنى" صورت" گرفته شده و هر گونه خبرى را كه در صورت انسان اثر بگذارد او را مسرور يا غم‌آلود كند شامل مى‌شود.