بر جامعه انسانى حكم فرما است كه هم جنبه‌هاى معنوى را پرورش مى‌دهد و هم از نظر مادى، تكامل آفرين است.

به افراط و تفريط عبادت و همچنين برنامه‌هاى اخلاقى كه انسان را از هر گونه تمايل به افراط و تفريط و آز و حرص و طمع و اسراف و تبذير و بخل و حسد و ضعف و استكبار رهايى مى‌بخشد.

و بالآخره صافتر و مستقيم‌تر از نظر نظام حكومتى كه برپادارنده عدل است و درهم كوبنده ستم و ستمگران.

آرى قرآن هدايت به طريقه و روشى مى‌كند كه در تمام زمينه‌ها صافترين و مستقيم‌ترين و ثابت‌ترين طريقه است.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه مفهوم" افعل تفضيل"، اين معنى را مى‌رساند كه در مذاهب و اديان موجود اقوام ديگر، اين استقامت و عدالت وجود دارد ولى در قرآن بيشتر است اما با توجه به چند نكته پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود، زيرا:

اولا اگر طرف مقايسه اديان آسمانى ديگر باشد، بدون شك آنها نيز هر كدام در زمان و عصر خود آئينى مستقيم و صاف و پا بر جا بودند، ولى طبق قانون تكامل، هنگامى كه به مرحله نهايى يعنى مرحله خاتميت برسيم، آئينى وجود خواهد داشت كه صافترين و پابرجاترين است.

ثانيا اگر طرف مقايسه غير مذاهب آسمانى باشد باز هم افعل تفضيل در اينجا مفهوم دارد زيرا مكتبهاى ديگر مى‌كوشند كه سهمى از استقامت و صافى را داشته باشند ولى در مقايسه با اشتباهاتشان و در مقايسه مجموع آنها با قرآن روشن ميشود كه اين آئين از همه مستقيم‌تر و صافتر و با ساختمان روح و جسم و جان انسان هماهنگتر و به همين دليل پابرجاتر است:

ثالثا همانگونه كه سابقا هم اشاره كرده‌ايم،" افعل تفضيل"، هميشه دليل‌