و" فرمان نبوت" است.

گرچه روح در ساير آيات قرآن به معانى ديگرى نيز آمده است ولى با توجه به قرائنى كه ذكر شد مفهوم روح در آيه مورد بحث، قرآن و محتواى وحى مى‌باشد.

ذكر اين نكته نيز لازم است جمله" عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌" (بر هر كس از بندگانش بخواهد) هرگز به اين معنى نيست كه موهبت وحى و نبوت بى حساب و كتاب است، زيرا" مشيت" الهى هرگز از" حكمت" او جدا نمى‌باشد، و به مقتضاى حكيم بودنش اين موهبت را در محل شايسته و لايق قرار مى‌دهد:

اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ‌:" خداوند مى‌داند رسالت خود را در كجا قرار دهد" (انعام- 124).

اين نكته را نيز نبايد از نظر دور داشت كه اگر نخستين فرمان الهى به پيامبران، به مقتضاى جمله" أَنْ أَنْذِرُوا" انذار و بيم دادن است، به خاطر اين است كه براى بيدار كردن يك قوم گمراه و آلوده به شرك و فساد هيچ چيز مؤثرتر از انذار نيست، انذارى بيدار كننده، آگاه كننده و حركت آفرين!.

درست است كه انسان هم طالب سود است، و هم دافع زيان، ولى تجربه نشان داده كه تشويق در افراد آماده‌تر اثر مى‌گذارد، در حالى كه اثر تهديد در آنها كه آلوده‌ترند بيشتر است، و براى آغاز نبوت بايد انذارهاى كوبنده در راس برنامه باشد.