و شايد گاهى اضافه مى‌كردند كه اگر فرضا عذابى در كار باشد ما دست به دامن بتها مى‌شويم تا در پيشگاه خدا شفاعت كنند تا اين عذاب را از ما بردارد، مگر نه اين است كه آنها شفيعان درگاه اويند؟! نخستين آيه اين سوره، خط بطلان بر اين اوهام كشيده و مى‌گويد:" عجله نكنيد فرمان خدا براى مجازات مشركان و مجرمان، قطعا فرا رسيده است" (أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ‌).

و اگر فكر مى‌كنيد بتان شفيعان درگاه اويند سخت در اشتباهيد" خداوند منزه و برتر از آنست كه آنها براى او شريك مى‌سازند" (سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌).

بنا بر اين" أَمْرُ اللَّهِ‌" در آيه فوق اشاره به فرمان خداوند در مورد عذاب مشركان است، و كلمه" اتى" هر چند فعل ماضى است و به معنى تحقق اين فرمان در گذشته است، اما مفهوم آن مضارعى است كه قطعا تحقق مى‌يابد، و اين در قرآن فراوان است كه مضارع قطعى الوقوع با صيغه ماضى ذكر مى‌شود.

بعضى از مفسران نيز احتمال داده‌اند كه امر اللَّه اشاره به خود عذاب است نه فرمان عذاب، و بعضى نيز آن را به معنى" روز قيامت" گرفته‌اند، ولى تفسيرى كه ذكر كرديم از همه اينها نزديكتر به نظر مى‌رسد.

[1]" من" در" من امر" به معنى" ب" مى‌باشد و در اينجا معنى سببيت را مى‌رساند.