است:" خداوند روزى را براى هر كس بخواهد وسيع، و براى هر كس بخواهد تنگ قرار مى‌دهد" (اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ).

اشاره به اينكه آنها كه به خاطر جلب در آمد بيشتر در روى زمين فساد مى‌كنند، پيوندهاى خدايى را مى‌برند، و عهد الهى را مى‌شكنند تا در آمد و بهره بيشترى از زندگى مادى پيدا كنند، توجه به اين حقيقت ندارند كه روزى و كم و زياد آن بدست خدا است.

اين جمله علاوه بر اين مى‌تواند پاسخ به سؤالى كه صريحا در آيه ذكر نشده است، باشد و آن اينكه بعد از بيان دو گروه حاميان حق و باطل، در آيات قبل، اين سؤال پيش مى‌آيد: چگونه خداوند همه اينها را از مواهب و روزيهاى خود برخوردار مى‌سازد؟!.

آيه در پاسخ اين سؤال مى‌گويد: روزى و كم و زياد آن دست خدا است، و به هر صورت متاعى است زودگذر، آنچه بايد روى آن حساب كرد، همان سراى ديگر و سعادت ابدى است.

ولى به هر حال نكته مهم اين است كه" مشيت الهى" در زمينه روزيها اين نيست كه خدا بى حساب و بدون استفاده از اسباب، به كسى روزى فراوان دهد و يا روزى او را كم كند، بلكه مشيت او بر اين قرار گرفته است كه آن را در لابلاى اسباب اين جهان جستجو كند كه" ابى اللَّه ان يجرى الامور الا باسبابها"! سپس اضافه مى‌كند كه" پيمان‌شكنان و مفسدان فى الارض، تنها به زندگى دنيا خشنود و خوشحالند در حالى كه زندگى دنيا در برابر آخرت، متاع ناچيزى بيش نيست" (وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتاعٌ‌).

ذكر" متاع" به صورت" نكره" براى بيان ناچيز بودن آنست، همانگونه كه در فارسى مى‌گوئيم فلان موضوع" متاعى" بيش نيست، يعنى متاعى بى‌ارزش!.