شايسته‌اى است.

و اين نيز نهايت كوتاه فكرى است كه انسان خيال كند با وصيت كردن فال بد مى‌زند و مرگ خويش را جلو مى‌اندازد، بلكه وصيت يك نوع دورانديشى و واقع‌بينى غير قابل انكار است، و اگر مايه طول عمر نباشد مايه كوتاهى عمر هرگز نخواهد بود.

مقيد ساختن وصيت در آيه فوق با قيد" بالمعروف" اشاره به اين است كه وصيت بايد از هر جهت عقل‌پسند باشد، زيرا" معروف" به معنى شناخته شده براى عقل و خرد است.

هم از نظر مبلغ و مقدار، و هم از نظر شخصى كه وصيت به نام او شده، و هم از جهات ديگر بايد طورى باشد كه عرف عقلاء آن را عملى شايسته بدانند، نه يك نوع تبعيض ناروا و مايه نزاع و دعوا و انحراف از اصول حق و عدالت.

و اگر گمان كنند كه خداوند از توطئه‌هايشان خبر ندارد سخت در اشتباهند" خداوند شنوا و دانا است" (إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌).

آيه فوق ممكن است اشاره به اين حقيقت نيز باشد كه خلافكاريهاى" وصى" (كسى كه عهده‌دار انجام وصايا است) هرگز اجر و پاداش وصيت كننده را از بين نمى‌برد، او به اجر خود رسيده تنها گناه بر گردن وصى است كه تغييرى در كميت يا كيفيت و يا اصل وصيت داده است.

اين احتمال نيز در تفسير آيه وجود دارد كه منظور اين است اگر بر اثر