(ع) در ضمن جواب مسائلى كه وى از آن جناب با نامه پرسيده بود نوشت: خداوند فرار از جنگ را حرام كرده چون موجب وهن در دين و استخفاف به انبياء و پيشوايان عادل و ترك نصرت ايشان عليه دشمنان است، و اين موجب عقاب ايشان است، چون با اين عمل خود دعوت خدا را مبنى بر اقرار به ربوبيت او و اظهار و گستردن عدالت و ترك جور و از ميان برداشتن فساد زير پا گذاشته و باعث مى‌شوند كه دشمنان بر مسلمانان جرأت يابند، علاوه بر اينكه با اين عمل باعث كشته شدن و اسير گشتن مسلمانان و باطل شدن دين خداى عز و جل و فسادهاى ديگر مى‌شوند[1].

مؤلف: روايات دال بر اينكه فرار از زحف از گناهان كبيره و هلاك كننده است از ائمه اهل بيت (ع) بسيار وارد شده، و ما در بحث از گناهان كبيره در تفسير آيه‌(إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ)[2] در جلد چهارم ص 511 اين كتاب تعدادى از آنها را ايراد كرديم.

و در همين معنا رواياتى از طرق اهل سنت وارد شده، مانند روايتى كه صحيح بخارى و مسلم از ابى هريره از رسول خدا 6 نقل كرده‌اند كه فرمود: از هفت گناه هلاك كننده اجتناب كنيد، پرسيدند آن هفت گناه كدامند يا رسول اللَّه، فرمود: 1- شرك به خدا 2- كشتن كسى كه خداوند كشتنش را حرام كرده مگر به حق 3- سحر 4- رباخوارى 5- خوردن مال يتيم 6- پشت به جنگ كردن در روز جنگ 7- نسبت دادن زنا به زنان پاكدامن و بى خبر از فحشاء[3] البته روايات ديگرى نيز هست كه از ابن عباس و ديگران نقل كرده‌اند، و دلالت دارد بر اينكه فرار از جنگ از گناهان كبيره است.

بله، آيه شريفه‌(الْآنَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنْكُمْ وَ عَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفاً فَإِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ مِائَةٌ صابِرَةٌ يَغْلِبُوا مِائَتَيْنِ)[4] اطلاق آيه حرمت فرار از جنگ را به صورتى كه عده مسلمين كمتر از ثلث عده كفار باشد تقييد نموده است.

و نيز از طرق اهل سنت از عمر بن خطاب و عبد اللَّه بن عمر و ابن عباس و ابى هريره و

[1] فقيه ج 3 ص 370 و علل الشرائع ص 481

[2] سوره نساء آيه 31

[3] صحيح مسلم ج 2 ص 83 و صحيح بخارى باب وصايا ص 12

[4] امروز خداوند از شما تخفيف داد، و دانست كه در شما ضعفى است، حال اگر از شما صد نفر صابر و خويشتن‌دار باشند بر دويست نفر كافر غلبه مى‌يابند. سوره انفال آيه 66