نكنيم لا جرم هر كدام به قله كوهى رفته ديگر يكديگر را نديدند و بهمين حال پنجاه روز در كوه مانده، به درگاه خدا تضرع و زارى مى‌كردند و اظهار توبه و ندامت مى‌نمودند، خداوند توبه‌شان را قبول نموده اين آيه را در حقشان نازل كرد[742].

مؤلف: قبلا اين داستان را در ضمن حديثى طولانى از تفسير[742] قمى در تفسير آيه 46 اين سوره نقل كرديم و اين داستان به طرق بسيارى نقل شده.

و در تفسير برهان از ابن شهرآشوب از تفسير ابى يوسف بن يعقوب بن سفيان روايت كرده كه گفت: مالك بن انس از نافع از ابن عمر براى ما حديث كرد كه گفت: خداوند در آيه‌(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ) صحابه رسول خدا 6 را دستور داده كه از خدا بترسند، آن گاه گفته است كه مقصود از صادقين در جمله‌(كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ) رسول خدا 6 و اهل بيت آن جناب است‌[742].

مؤلف: و در اين معنا روايات بسيارى از امامان اهل بيت (ع) وارد شده، و در الدر المنثور از ابن عباس و نيز از ابن عساكر از ابى جعفر آورده كه در تفسير آيه‌(وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ) گفته‌اند: مقصود از صادقين على بن ابى طالب (ع) است‌[742].

و در كافى به سند خود از يعقوب بن شعيب روايت كرده كه گفت: نزد امام صادق (ع) بودم، و به ايشان عرض كردم اگر امام و پيشواى مسلمين بميرد مردم چه تكليفى دارند؟ فرمود: پس، فرمايش خدا چه شد كه مى‌فرمايد:(فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ). آن گاه فرمود ايشان ما دام كه در طلب معرفت امام هستند از جهاد معذورند، و آن دسته هم كه در شهر در انتظار برگشتن دسته اولند نيز معذورند تا اصحاب ايشان (دسته اول) برگردند[742].

مؤلف: و در اين معنا روايات بسيارى از ائمه اهل بيت (ع) رسيده كه خود از جمله ادله‌ايست كه دلالت مى‌كند بر اينكه منظور از تفقه در آيه، اعم است از آموختن علم فقه اصطلاحى و ساير معارف دينى.

البته، خواننده محترم بايد بداند كه در باره سبب نزول اين آيات اقوال ديگرى نيز هست كه بخاطر ضعف و سستى آنها متعرض نمى‌شويم.