اين حرف مطلبى است كه آيات قرآنى بطور قطع و صريح با آن مخالف است. و همچنين جمله ديگر اين روايت كه فرمود و خداوند بعد از آنكه راضى شده باشد ديگر غضب نمى‌كند كه مقصود از آن اين است كه بعد از آن رضايتى كه در آيه مذكور است خشم نمى‌كند، نه اينكه بعد از هيچ رضايتى خشم نمى‌كند، زيرا اين نيز باطل است، (و چه بسا اشخاصى كه نخست خدا از ايشان راضى باشد و بعدا بخاطر گناهانى كه مرتكب شده و يا مى‌شوند خداوند بر ايشان خشم بگيرد).

[سخن قرظى مبنى بر اينكه تمامى اصحاب پيامبر 6 آمرزيده‌اند و خوب و بدشان اهل بهشتند و نقد و رد آن سخن‌]

و نيز در الدر المنثور آمده كه ابو الشيخ و ابن عساكر از ابى صخر حميد بن زياد روايت كرده‌اند كه گفت: من به محمد بن كعب قرظى گفتم نظر شما در باره اصحاب رسول خدا 6 چيست؟ و منظورم اين بود كه با آن فتنه‌ها كه بر پا كردند خدا با آنان چه معامله‌اى مى‌كند؟ او گفت: خداوند تمامى اصحاب رسول خدا 6 را آمرزيده و در كتاب خود بهشت را بر همه‌شان چه خوب و چه بد واجب گردانيده است.

گفتم: در كجاى قرآن خداوند چنين وعده‌اى داده كه خوب و بد اصحاب پيغمبر را به بهشت ببرد؟ گفت: مگر نخوانده‌اى كه مى‌فرمايد:(وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ ...) كه بهشت و رضوان را بر ياران آن جناب واجب كرده، و آن شرطى كه در باره تابعان (يعنى ديگر مسلمانان) كرده در باره آنان نكرده.

پرسيدم خداوند چه شرطى بر تابعان كرده؟ گفت: بر آنان شرط كرده كه مهاجرين و انصار را به احسان پيروى كنند، و مقصودش اين بوده كه كارهاى نيك ايشان را پيروى بكنند، و ليكن به كارهاى زشت آنان اقتداء نكنند. ابو صخر مى‌گويد به خدا قسم اين تفسير چنان به نظرم تازه رسيد كه تو گويى من تا كنون آيه را نخوانده بودم، و از كسى هم تفسير نشنيده بودم تا آنكه محمد بن كعب آن را برايم گفت‌[742] مؤلف: بطورى كه ملاحظه مى‌كنيد اين روايت براى اصحاب، كارهاى بد و نيك و اطاعت و نافرمانى مسلم دانسته چيزى كه هست مى‌گويد خداوند از ايشان راضى شده، و همه گناهان و نافرمانيهايشان را آمرزيده و در برابر گناهان كيفرشان نمى‌دهد. و اين حرف همان حرفى است كه در بيان گذشته گفتيم كه مقتضاى آن، تكذيب بسيارى از آيات قرآن كريم است، چون آيات بسيارى دلالت مى‌كند بر اينكه خداوند از فاسقان و ظالمان راضى نيست، و ايشان را دوست نداشته و هدايت نمى‌كند. و آياتى بيشتر از آن آيات كه بر عموميت جزاى نيك‌