كفشى مى‌خواستند كه بپوشند[1].

و در معانى الاخبار به سند خود از ثعلبه از برخى از راويان شيعه از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه‌(عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ) فرموده است: مقصود از غيب آن امورى است كه واقع نشده و مقصود از شهادت آنهايى است كه واقع شده است‌[2].

مؤلف: اين روايت از باب نشان دادن و انگشت نهادن بر نمونه و مصداق است در حالى كه لفظ آيه اعم است.

و در تفسير قمى دارد كه: وقتى رسول خدا 6 از تبوك آمد اصحاب با ايمانش متعرض منافقين شده، آنها را اذيت مى‌كردند، پس خداوند اين آيه را فرستاد:

(سَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ إِذَا انْقَلَبْتُمْ إِلَيْهِمْ لِتُعْرِضُوا عَنْهُمْ) تا آخر دو آيه‌[3].

و در مجمع البيان آمده كه بعضى گفته‌اند: اين آيات در باره جد بن قيس و معتب بن قشير و اصحاب آن دو از ساير منافقين نازل شده، و آنها هشتاد نفر بودند، و چون رسول خدا 6 از تبوك بيامد و وارد مدينه شد، فرمود: با ايشان نشست و برخاست نكنيد و با آنان همكلام مشويد- نقل از ابن عباس-[4].

[1] تفسير قمى ج 1 ص 293

[2] معانى الاخبار ص 146

[3] تفسير قمى ج 1 ص 302

[4] مجمع البيان ج 5 ص 61